Zomaar een dag uit het leven van een Dutch Cell Dogs instructeur
Het is maandag, momenteel draai ik een blok in de Rijks Justitiële Jeugdinrichting De Hartelborgt met honden uit Dierenopvangcentrum Spijkenisse. Voor de jeugdgroepen is het fijn als we ’s middags trainen, dit doen we dan ook altijd als dat past in de planning. Terwijl ik worst aan het snijden ben (we snijden per les minimaal 6 Rodi worsten…) word ik gebeld door de instelling; één van de jongens (trainers) voelt zich vandaag niet lekker en wil niet komen. Ik vraag wat het probleem is en het komt erop neer dat er ook een stuk motivatie meespeelt. De trainers tekenen een intentieverklaring en we spreken onder andere af dat we 100% op ze kunnen vertrouwen dat ze ALTIJD aanwezig zijn omdat ze keihard nodig zijn voor de honden en we het niet kunnen maken ten opzichte van de hond om de andere 5 honden mee te nemen en 1 hond achter te laten tijdens de training. Er zijn maar weinig uitzonderingen op deze regel. De begeleider probeert het nog een keer uit te leggen aan de trainer, helaas zonder positief resultaat. We spreken af dat we de hond toch meenemen en ik samen met de hond ga proberen de jongen (trainer) te motiveren wèl te komen.
Na mijn eigen hond goed uitgelaten te hebben vertrek ik naar het asiel waar mijn maatje ook is. We draaien altijd met 2 instructeurs een blok. We praten wat bij met de asielmedewerkers, bespreken eventuele bijzonderheden en gaan dan de honden tuigen omdoen en inladen. Elke hond heeft zijn eigen plek in een kennel in de bus. Het is altijd een gezellige boel; de honden zijn super blij als we ze op komen halen want ze weten precies wat we gaan doen 🙂 Als alle 6 honden in de bus zitten vertrekken we naar de instelling. Daar aangekomen start mijn maatje vast met voertasjes en clickers uitdelen, zodat de les kan gaan beginnen zodra de honden één voor één uitgeladen zijn. Ik neem de hond van de trainer die niet wil komen mee de instelling in en wandel met een begeleider naar de desbetreffende afdeling. Daar tref ik de jongen wat timide aan en hij zegt dat hij vandaag echt niet kan komen, hij is moe en heeft veel kopzorgen. Ik vraag of hij koorts heeft of echt zo ziek is dat hij in bed moet blijven, dat is niet het geval. Na wat praten en nogmaals uitleggen dat zijn hond hem superhard nodig heeft ontdooit hij een beetje en voelt zijn verantwoording. Hij zou het zelf ook niet leuk vinden als al zijn maatjes wat leuks zouden gaan doen en hij bleef alleen achter…. “Oké dan”, zegt hij en hij trekt zijn schoenen aan en gaat toch mee met een lach op zijn gezicht, hij is blij dat ik met zijn hond gekomen ben….
Het wordt een mooie training waar we met elkaar o.a. een parcours bouwen (een tunnel, wat materialen voor balans en coördinatie, sprongetjes en een slalom), veel aandacht oefeningen doen en ook de HIER oefening aan de lange lijn. Deze is echt favoriet bij veel trainers 🙂 Het laatste kwartier doen we de “doggychill”; gewoon even niks. Lekker op een krukje zitten met elkaar. Het is belangrijk dat de honden (en de jongens…) ook leren even helemaal niks te moeten. Sommige honden gaan languit liggen, een andere gaat kroelen en weer een andere gaat een beetje om zich heen staan kijken of aandacht vragen op wat voor manier dan ook. Intussen praten wij ook wat bij met de jongens en ruimen ook vast wat materialen op.
Na de training die anderhalf uur duurt laden we de honden weer in, na ook even met de aanwezige begeleiders van de instelling die er altijd bij zijn te hebben gesproken, en brengen de honden terug naar het asiel. Daar laten we ze allemaal even plassen, of zetten ze nog even op een veldje waar ze hun behoefte kunnen doen, voordat we ze terug in hun kennel zetten. We maken de bus en onze materialen schoon met een sopje en leggen in elke kennel een schoon kleedje voor de volgende dag.
De asielmedewerkers informeren we over de bijzonderheden die we eventueel bij de honden hebben opgemerkt en na een bak koffie getapt te hebben voor onderweg vertrekken we weer naar huis met altijd een warm en voldaan gevoel!
(27/11/22 – Barbara)
