Deze column wil ik graag gebruiken om jullie mee te nemen achter de schermen van
Stichting Dutch Cell Dogs.
In de ruim 12 jaar dat wij trainen zijn er heel veel onvergetelijke momenten geweest met de asielhonden, maar ook met de deelnemers en medewerkers binnen de instellingen. In de vorige nieuwsbrieven is al een begin gemaakt met het vertellen over al die lieve, grappige, mooie hoopvolle honden, deze keer is het de beurt aan weer een kleine hond.
Pietertje: Don’t judge a book by it’s cover.
Pietertje was een Jack Russell van 2 jaar oud, klein, compact maar met een enorm ego en klaar zijn tanden in je te zetten als iets hem niet beviel. Tussen de andere, grotendeels grote honden, uit de groep stak hij een beetje magertjes af en dat vond zijn trainer Rob ook. “Neem je me niet serieus ofzo ? wat moet ik met dat kleine ding, ik wil een echte hond, een
grote, dit ga ik echt niet doen” zowel Pietertje als Rob keken elkaar vol afkeer aan en een match was geboren. De regels binnen ons trainingsprogramma zijn er op gebaseerd om zowel mens als hond veiligheid te bieden, dus als een hond een bijtincident veroorzaakt is de kans groot dat hij uit het programma moet, en Pietertje was een bijter maar alleen als je ongevraagd aan hem
ging zitten. De afspraak met Rob was dat hij minimaal 1 les met Pietertje zou trainen om te kijken of hij zich over zijn weerzin voor kleine hondjes heen kon zetten en daar zag Rob wel mogelijkheden.
Wat nou ……als Pietertje zou bijten? Dan zou de kans groot zijn dat hij uit het programma zou moeten en Rob een andere hond zou krijgen…………
De eerste les was een echte uitdaging en hoewel Rob enorm aan het klagen was dat zijn hond levensgevaarlijk was, reageerde niemand uit de groep daarop. De training was op vrijdag en dinsdag zou de volgende zijn dus Rob had een heel weekend om na te denken of hij verder wilde gaan in het programma. “Reken maar nergens op, als ik geen andere hond krijg kom ik niet meer”
Het hele weekend hadden wij niets gehoord dus ging Pietertje gewoon mee naar de training op dinsdag en tot onze verbazing stond Rob daar, beetje timide en stilletjes. Zijn moeder was het weekend op bezoek geweest en had hem ongelofelijk op zijn kop gegeven dat hij het wilde opgeven met zijn hond, “hij heeft ook een hartje en verdient het om geholpen te worden, waag het niet uit het programma te stappen en die hond niet te helpen “. Wederzijdse afkeer werd een diepe vriendschap en niets was dit hardwerkende duo te gek. Pietertje blonk uit in behendigheid en geen sprong was te hoog voor hem, ravotten deed hij het liefst met een grote Amerikaanse Staff. en in die 8 weken werd hij echt de lieveling van de hele instelling.
Onverwachte levenslessen: Don’t judge a book by it’s cover en luister altijd naar je moeder !
