Marlies geeft je een kijkje achter de schermen – Deel 8
Marlies de Bats, oprichter van Dutch Cell Dogs, schrijft iedere maand een column en neemt je mee achter de schermen bij onze trainingen in de gevangenissen en instellingen. Haar columns worden gepubliceerd in het magazine Onze Hond. In de ruim 12 jaar dat wij nu trainen zijn er heel veel onvergetelijke momenten geweest met de asielhonden, maar ook met de deelnemers en medewerkers binnen de instellingen.
Het Dutch Cell Dogs trainingsprogramma waarbij asielhonden en gedetineerden worden samengebracht is een doorslaand succes, maar hoe meet je dat? Hoe meet je de warmte, mededogen, vertrouwen en liefde die ontstaat wanneer je mens en dier samenbrengt? De vraag of wij een gedragsverandering zien bij de deelnemers is vaker gesteld, maar moeilijk door ons te beantwoorden. Wat wij zien, zijn gedetineerden die ongeacht wat zij gedaan hebben, zich 100% inzetten voor een asielhond om er alles aan te doen om hem een nieuwe kans te geven op een veilig goed thuis.
Binnen een gesloten setting als een gevangenis is daar ruimte voor gemaakt waarbij ook de begeleiders een grote positieve rol spelen. Een heel duidelijk voorbeeld daarvan was M. die in ons programma kwam en gekoppeld werd aan Lucy een jonge hond van 7 maanden. Vanaf het eerste moment waren zij duidelijk gek op elkaar en werd er tijdens het trainen heel veel geknuffeld en gelachen en was elke training een feestje.
Aan dat feestje kwam een abrupt einde toen M. te horen kreeg dat hij binnen twee dagen uitgeleverd zou worden aan Frankrijk, en behalve afscheid te moeten nemen van zijn vrouw en zoontje ook Lucy onverwacht achter moest laten. Het verdriet was groot maar gelukkig werden wij gebeld door de instelling of het mogelijk was dat hij Lucy nog eenmaal zou mogen zien.
En dan? Hoe meet je dat? De aankomst bij de gevangenis met Lucy en de portiers die zeggen hoe blij ze zijn dat Lucy er is, de toegangspoort en hekken die automatisch opengaan. M. die aan komt lopen op een lege luchtplaats en huilend een dolenthousiaste Lucy opvangt. Respectvolle stilte van de andere gedetineerden, de begeleider en ik die op een bankje met tranen in de ogen zitten “sterk spul hè die Fisherman ’s Friend“.
Onbetaalbaar en onmeetbaar, maar een ongelofelijke dierbare herinnering voor alle betrokkenen.
Note: M. is na 4 maanden, sterk vermagerd maar opgelucht weer naar Nederland gekomen en Lucy heeft, dankzij de training een geweldig thuis gevonden.