Tijdens het trainingsprogramma is nooit een dag hetzelfde. Marlies, één van de oprichters van Dutch Cell Dogs, neemt ons vanaf nu iedere maand een stukje mee achter de schermen en deelt op haar eigen mooie manier hoe het is – en voélt – om zich dagelijks in te zetten voor asielhonden en gedetineerden.
Eindelijk weer aan de slag
Nu Corona langzaam minder bedreigend aan het worden is, kunnen ook wij eindelijk weer van het voorjaar en de start van nieuwe trainingen genieten.
Doordat wij buiten werken en de ruimte hebben om op afstand te trainen, is het gelukkig weer mogelijk om met de asielhonden aan de slag te gaan.
Niet álle asielhonden vonden een thuis tijdens Corona
Omdat veel mensen onverwacht thuis kwamen te zitten, hebben heel veel asielhonden een geweldige fijne mand gevonden. Hopelijk blijft dit ook zo als het nieuwe “normale” leven weer gaat beginnen.
Voor honden met een “rugzakje” is helaas niet altijd direct de ideale eigenaar te vinden en viel het wachten zwaar de afgelopen maanden. Het is dus super dat wij ze weer kunnen meenemen in ons trainingsprogramma, en ook nu weer zitten er gewéldige honden bij.
Gouden momenten
De komende tijd lijkt het mij leuk om jullie mee te nemen naar de trainingen en wat wij zoal meemaken, want er gebeurt zoveel dat wij er langzamerhand een boek over kunnen schrijven.
Gouden momenten, momenten tijdens de training waardoor je even weer precies weet waarom je dit ook alweer doet. En het rare is, er gaat geen training voorbij zonder dat je even die snaar voelt.
Begin april zijn wij gestart in de PI Almelo, een instelling waar wij heel graag komen. Een warm bad met sociaal bevlogen mensen, altijd positief en enthousiast; En met voor ons als een rots in de branding de vaste begeleiding in de vorm van Yvonne en Grace.
Kanjers met hun hart op de juiste plaats waardoor de band met de deelnemende jongens direct al heel natuurlijk aanvoelde.
“Klein Zwitserland” noemen we ons trainingsveld; alles mag gezegd worden en zal niet tegen je gebruikt worden, we zijn een team vol humor maar soms ook met gemeend verdriet.
De eerste training is altijd spannend en aan het eind zaten alle trainers op krukjes met hun hond naast zich even heerlijk te ontspannen in de zon. Zo’n training is altijd te snel afgelopen en bij het weer laden van de honden stond één van de trainers bij de bench van zijn hond en zei “Zo raar, ik moest bijna huilen toen ik daar zo zat, ik weet niet waar dat vandaan kwam”
Kijk… en daar is dat gouden momentje weer.
Marlies.
