Afscheid nemen
Gisteren was de laatste les binnen de Oostvaarderskliniek in Almere, na 14 lessen kwam voor de honden en hun trainers het afscheid.
Wij zijn nu ruim 12 jaar aan het trainen en het afscheid blijft door alle jaren heen het moeilijkste onderdeel.. Niet alleen voor de deelnemers, maar ook voor ons.
Bij de start van de training staat iedereen nog onwennig tegenover elkaar; de deelnemers over het algemeen heel zenuwachtig en de honden in sommige gevallen afwachtend en angstig, maar soms ook gewoon heel nieuwsgierig.
En daar staat dan een groep mensen die bereid is om 100% energie en liefde te steken in een paar honden waar eigenlijk niemand tijd voor heeft, om hen een tweede kans te geven.
Don’t judge a book by its cover
Het bijzondere is dat wij nog nooit een hond hebben gehad die bij de eerste aanblik bang was voor zijn trainer. Wij zelf waren dan soms behoorlijk onder de indruk van een beer van een kerel met “fuck de police” op zijn voorhoofd, terwijl zijn hond vrolijk kwispelend op hem afliep. Don’t judge a book by its cover. Ergens herkennen de honden, ondanks wat iemand gedaan heeft, de “witte vlek”, het goede stuk.
Gedurende de trainingsweken leer je natuurlijk iedereen goed kennen, het is hard werken om een hond die veel ellende heeft meegemaakt, weer vertrouwen en hoop op een toekomst te geven in een fijn gezin. We lachen veel, zijn vaak ontroerd en vooral super blij als een hond ons begint te vertrouwen en weer leert om te leren.
En dan.. veel te snel, is daar die laatste les! Het afscheid waarna de trainers hun hond nooit meer zullen zien. De dagboeken die ze gedurende de hele training hebben ingevuld, worden ingeleverd. Een extra knuffel, een laatste aai, even wat langer bij de bench blijven staan, en dan is het voorbij….
Betty en ik hebben ooit de fout gemaakt om na een laatste training in de PI Vught , terwijl de gedetineerden weg liepen, even in de dagboeken te kijken. We stonden allebei te huilen terwijl de jongens zich omdraaiden om nog even te zwaaien.
Klein Zwitserland
De luchtplaats waar wij trainen is “klein Zwitserland”: neutraal terrein waar iedereen gelijk is en niet veroordeeld wordt op wat hij of zij ooit heeft gedaan, maar gewaardeerd om wat ze doen voor de honden. We werken als team en dat groepsgevoel ga je echt missen als de training voorbij is. Sommige groepen zijn een kookclub begonnen om maar samen iets te doen, het onderlinge respect voor elkaar groeit en in instellingen waar wij vaker trainen, word je een onderdeel van de Dutch Cell Dogs familie.
Dus nu is er vandaag weer even dat nare gevoel van afscheid nemen, gelukkig starten we weer snel.
Wil je meer te weten komen over de trainingen? Lees dan ook deel 1 en deel 2 van de column van Marlies!
