Marlies neemt je mee naar de training – Deel 6
Trainer en hond doen pootjes op krukje

Marlies neemt je mee naar de training – Deel 6

Onvergetelijke honden

Deze column wil ik graag gebruiken om jullie mee te nemen achter de schermen van Stichting Dutch Cell Dogs.

In de vorige columns werd al een begin gemaakt met te vertellen over al die lieve, onvergetelijke honden die een grote indruk hebben nagelaten bij ons. Deze keer is het de beurt aan een onverwachte goudvink: Bold!

Bold

Bold was een kruising Amerikaanse Stafford van ca. 6 jaar oud die eigenlijk niets van mensen en honden wilde weten. Ze was afwachtend en wantrouwend en had haar naam Bold in het asiel gekregen omdat ze helemaal kaal was en daardoor een vaalgrijze huidskleur had.

De reden waarom zij in ons programma kwam, was omdat ze behoorde tot de “langzitters”, nergens plezier meer in had en eigenlijk langzaam aan het wegkwijnen was. Ze was nooit blij als er iemand naar haar kwam kijken en keek eigenlijk alleen maar nors de wereld in.

Een geschikte trainer vinden

Voor ons was Bold een hele uitdaging; niet alleen om haar te trainen, maar ook om een geschikte trainer binnen een P.I. te vinden. Wij zijn al jaren met heel veel plezier en succes aan het trainen in de P.I. Heerhugowaard en daar is ons programma zo ingeburgerd dat veel jongens tijdens het luchten of vanuit hun cel de trainingen volgen. Zo ook Bas, een oudere man die al 7 jaar zijn cel bijna niet uitkwam en daardoor ook niet deelnam aan het luchten. Hij was verbitterd en maakte geen contact… Juist hij gaf onverwacht aan dat hij wel wilde helpen, mochten we een moeilijke hond hebben in het trainingsprogramma.

En zo stonden hij en Bold twee weken later in de stromende regen tegenover elkaar, wantrouwend, afstandelijk en drijfnat. En ja.. dat was voor Bas weer voor het eerst na 7 jaar.

Natuurlijk was het een hele uitdaging, maar stapje voor stapje begonnen ze elkaar te waarderen,  brak de harde korst en begon Bold echt te genieten van het trainen. De eerste keer samen spelen was een mijlpaal, totdat Bold in al haar enthousiasme Bas bijna lanceerde en hij languit op het gras lag. We keken allemaal toch wel geschrokken naar Bas hoe hij zou reageren, maar hij moest zo hard lachen dat Bold van puur enthousiasme als een kangoeroe om hem heen begon te springen.

Een onafscheidelijk team

De weken daarop waren zij een onafscheidelijk team, vol liefde en waardering. Bold kon enorm genieten als zij helemaal gemasseerd werd door Bas. En toen begon het op te vallen: langzaam – bijna als een plant – begon vanaf haar poten naar boven weer haar te groeien! Iedere week weer meer en aan het eind van de 8 weken waren haar poten en onderbuik al behoorlijk behaard, al was nog niet helemaal duidelijk wat voor een kleur het ging worden.

2 Weken na de training heeft Bold een nieuw fijn thuis gevonden en de eerste keer dat ik haar weer zag, was 3 maanden later toen zij voor haar enting bij het asiel was. Het was mooi weer en ik herkende haar eerst niet toen ze op mij af kwam lopen, een glanzende goudkleurige schitterende hond die supervrolijk een knuffel kwam halen, en die volgens de nieuwe eigenaren de liefste en mooiste hond van de wereld was.

Ook Bas is veranderd… Na 7 jaar heeft hij weer contact opgenomen met zijn kinderen, heeft hij zijn kleinkinderen voor het eerst gezien en is de familieband weer hersteld.

Lees hier de column onvergetelijke honden – deel 1.

Geef asielhonden een tweede kans.

Geef asielhonden een tweede kans