In 2018 werd Mickey na een traumatisch verleden fantastisch opgevangen bij DOA. Om hem vaardigheden en zelfvertrouwen te geven, deed Mickey in dat jaar ook mee aan ons trainingsprogramma in de Oostvaarderskliniek. Toen Irene en Cees het verhaal van Mickey hoorde, raakte ze dat enorm. Vandaar dat zij aanboden om een tijdelijk opvangplek voor Mickey te worden, zodat ze vanuit dit fijne huis een nieuw baasje voor het leven konden vinden. Al snel bleek Cees zo’n goede klik met Mickey te hebben, dat hij geen afscheid kon nemen. Ondertussen is hij alweer 2 jaar de trotse eigenaar van Mickey.
Irene: “Onze gedachten gaan nog vaak uit naar Mickey’s achtergrond. Zijn grote rugzak gevuld met beschadigingen, verdriet en (doods)angsten. Het hele kleine beetje informatie dat wij over de eerste zes jaren van zijn leventje konden vergaren destijds, raakte ons diep. Wat had dat ventje toch een shit achter zijn kiezen! Daar zat hij dan, in juni 2018, alweer negen maanden liefdevol opgevonden door de mensen van de DOA, alleen in zijn hokje, twee tot drie keer per dag een kleine wandeling met een van de vrijwilligers die het DOA rijk is..
Maar er was een super klik tussen Mickey en Cees, nu trotse ‘baas’ van Mickey. Een opvangplek met het doel Mickey beter te kunnen voorstellen aan hopelijk zijn nieuwe baasjes voor het leven, was leuk bedacht door ons, maar dat ging het mooi niet meer worden! We knokte samen om het onmogelijke mogelijk te maken. Een gouden mandje voor Mickey – niet in een prikkelarme omgeving – wat in theorie zo wenselijk zou zijn, maar in het roerige Amsterdam, met drie miauwende verhaarballen, trams en taxi’s voor de deur, een nieuwe baas die eigenlijk vijf dagen in de week hoorde te werken etc. En toch.. het is gelukt!
Mickey wordt langzaam maar zeker een beetje een echte hond. Na een paar weken kwamen we er pas achter dat hij kon blaffen. Nu bewaakt hij het huis, de poesjes, zijn inner circle en het tuinhuis met alle stoere egards die hij zichzelf langzaam maar zeker (weer) eigen heeft gemaakt. Hij is dan echt aan het werk en neemt zijn taak zeer serieus. Heel mooi om te ervaren. Hij is ontzettend lief voor mensen als wij de mensen ook oké vinden. Verder is hij dol op zijn miauwende mede viervoeters. Wat hij in zijn leventje heeft meegemaakt aan onveiligheid is op momenten voor de mensen de hem kennen, nog steeds wel zichtbaar. Gelukkig worden zijn ervaringen nu ook verrijkt door positieve ervaringen en mag hij zijn zoals hij is. Nog steeds groeit hij en stap voor stap zie je vertrouwen in zijn eigen kunnen en het vertrouwen dat hij echt thuis is en wat ons betreft, nog heel lang bij ons blijft!”
