Succesverhaal Shuffo & Maupie
asielhonden shuffo maupie

Succesverhaal Shuffo & Maupie

Van Dierenopvang Amsterdam naar Dierenasiel Tiel, Shuffo en Maupie hebben hun zoektocht naar een gouden mand nooit opgegeven. En maar goed ook, want in februari kwamen ze dan eindelijk hun nieuwe baasjes tegen! In deze brief vertelt Maupie ons hoe het ondertussen met hen gaat.  

“Beste lezer,

Sinds eind februari hebben wij, Shuffo en Maupie, een gezin geadopteerd. Ze hadden al een teefje van 3 jaar. Helaas was na de feestdagen haar “maatje” op de mooie leeftijd van bijna 12 jaar naar de eeuwige jachtvelden gegaan. Hierdoor was deze anders zo vrolijke en actieve hond plotseling alleen en dat vond ze niet fijn.  Ze miste haar speelmaatje in het park, op het strand, in de bossen, maar vooral ook thuis.  En ook haar baasjes misten het ravotten in huis. Zij hadden onze advertentie gezien en dachten dat we een leuke aanvulling zouden zijn voor hun teefje en het gezin.

Half februari zijn ze bij ons op bezoek geweest. Het was nog koud en glad van de sneeuw. Al glijdend hebben wij het hele gezin en hun andere hond de wijk laten zien. Het was een hit. Later nog bij het asiel hebben we met de mensen, hun kinderen en hond gespeeld op het buitenterrein. Er was een duidelijke klik tussen ons en hun andere hond. Een week later zijn ze nog een keer langs geweest met hun meisje om zonder de mensen van het asiel met ons te wandelen. Het ging echt super goed samen. We wisten het toen zeker en besloten om dit gezin en hun hond een kans te geven. We zijn met ze mee naar huis gegaan!

De eerste dag ging het goed. Eenmaal thuis zijn we eerst even het park in gegaan om met de mensen te wandelen. Het eerste stukje liepen de mensen best sloom dus we moesten ze even leren dat dat ook wel wat sneller kon. Helaas zijn ze niet zo goed op te voeden, dus hebben wij ons maar ingehouden.

Ondertussen waren onze kleedjes al in de mand gedaan. Verder hadden de mensen wat vreemde welkomstrituelen. Na de wandeling moesten we aangelijnd met de andere hond naar binnen en aangelijnd wat door het huis lopen. Daarna lieten ze ons los in de tuin en hebben we een hele dag gespeeld. Ik (Maupie) moest de hele dag hun andere teef bezighouden. Tjonge jonge, wat heeft die jongedame energie.  Ze wilde de hele dag met me stoeien! J Pas rond de middag was ze helemaal moe en mocht ik eindelijk heerlijk in mijn mandje slapen.

Mijn papa Shuffo was iets onzekerder en meer zoekend, al heeft hij ook geregeld meegespeeld hoor. Hij wilde graag op de bank liggen, maar dat mag van deze mensen niet. Dat heeft even oefenen nodig gehad, maar nu probeert hij het zelden tot nooit meer. Deze mensen zijn bijna net zo koppig als papa. Papa wilde maar niet in de mand gaan liggen, pas rond de avondklok is hij er voor het eerst in gegaan. En nu lijkt hij de mand wel te zien als zíjn plek.

De eerste nacht was wel spannend. De mensen dachten dat we ieder in een eigen bench moesten. Daar zijn ze snel op teruggekomen nadat papa Shuffo begon te blaffen. Toen ze ons samen in de bench hebben gezet, hebben we heerlijk kunnen slapen. Na twee weken heb ik papa duidelijk gemaakt dat hij nu wel alleen kon slapen, hij snurkte zo! De mensen vonden dat ook wel een goed idee. Nu slapen we ieder in een eigen bench, zonder problemen.

Eten gaat heel goed, maar ook hier hebben de mensen van die rare rituelen. Ze voeren ons alle drie gelijktijdig, maar wel apart van elkaar. Zo kan ik nooit iets van pappie of mijn pleegzusje pikken. Heel onsportief! Ook moeten we eerst zitten voor we mogen eten én we mogen pas eten als wij hiervoor toestemming krijgen. Echt niet fijn, maar goed “when in Rome…”.

Papa is ondertussen minder onzeker en zoekend. Hij lijkt zijn draai al goed gevonden te hebben. Hij laat de mensen hem soms aaien, dat vinden ze dan geweldig. Mij mogen ze de hele tijd aaien, maar daar maken ze zich niet zo druk over. Misschien had ik ook “hard to get” moeten spelen! Die ouwe volgt het baasje door het hele huis en slaapt aan haar voeten als ze aan het werk is. Ikzelf loop op en af tussen haar werkkamer en de andere hond, mijn maatje beneden. Ja, iemand moet zich om haar bekommeren, dat meisje is te lomp om de trap op te lopen!

Na enkele dagen begon papa Shuffo bij het wandelen aan de lijn uit te vallen naar andere honden. “Who’s the man”?! Hij moest zijn meisjes toch wel beschermen! Zo zijn er wel enkele incidenten geweest die de mensen wat onzeker maakte. Er kwam een vergadering en papa moest weg!  Ja dikke doei, daar was ik het niet mee eens. Samen met pappie hebben we dan de kinderen bewerkt. Hier een lik, daar een knuffel en voor ik het wist was er een rebellie.  De kinderen gingen in vol protest, want jahaaaa, de honden kijken ook naar kinder-TV!

We hebben het baasje overtuigd dat papa best kan blijven, maar dan met een muilkorfje. Papa was het er eerst niet mee eens, maar na wat worst was hij om! Het baasje laat die ouwe nu elke ochtend erg vroeg uit. Alleen, zonder ons, zo kan hij niet steeds in zijn “de aanval is de beste verdediging” vervallen.  De baas vermijdt nu contact met anderen honden. In de avond gaat het baasje samen met hem joggen of een grote wandeling van minstens een uur maken.

Er is ook een gedragsdeskundige bij ons geweest en die heeft ons geholpen om de mensen te trainen, zodat ze beter met ons om kunnen gaan. Papa en ik trainen de baas nu elke ochtend om de beurt. Het zijn niet de snelste leerlingen, maar goed, het doel is ook dat ze lang blijven trainen want die worst vinden wij voortreffelijk!!!!

In het weekend gaan we als hondengezin gezellig naar een plek (met de auto) waar wij allen los kunnen, papa natuurlijk wel met een korfje om. Dan lijkt hij minder stress te hebben van de loslopende honden in de omgeving. Hij kan immers gewoon weglopen en hoeft dus niet zo stoer te doen. Zo kan hij toch nog met ons (zijn meisjes) spelen in een bos of op het strand.

We zijn gek op de tuin, graven, met de bal spelen, op takken kauwen. Maar we spelen ook graag in het water en dat vinden de mensen echt geweldig; Heerlijk spelen bij het hondenstrandje! Alleen jammer dat ze steeds mijn stok weggooien. Erg vermoeiend om die steeds weer te moeten halen. Maar goed, dat is ‘work in progress’.

Alles gaat dus goed! We hebben het echt getroffen met dit gezin en we hebben besloten om deze mensen te houden. Natuurlijk missen we de trainingen die we tot die tijd aan jullie hebben gegeven, Dutch Cell Dogs. Jullie waren goede leerlingen! Bedankt!

Groetjes Shuffo en Maupie!”

Geef asielhonden een tweede kans.

Geef asielhonden een tweede kans