Drie jaar heeft lieve Shasta gewacht op zijn baasje! Deze prachtige Duitse Staander is met zijn kont in de boter gevallen en ervaart nu ook wat gelukskilo’s.
Via internet vond ik na de dood van mijn vorige Duitse staander (Kenia) bij jullie de Duitse staander Shasta. Want ik zonder hond (en dan met name zonder een Duitse staander)? Dat kan mijn hele omgeving zich niet voorstellen. Ondanks zijn bijtgeschiedenis, mede waardoor hij als ‘moeilijker herplaatsbaar’ gold, voelde ik me vrijwel meteen aangetrokken tot Shasta, want volgens mij zijn er in zulke gevallen vooral problematische baasjes en geen ‘moeilijke’ (jacht)honden. Maar ook door de inzet van de mensen van Cell Dogs had ik er alle vertrouwen in dat het tussen mij en Shasta niet fout zou gaan. Gisteren een jaar geleden, op 25 juli 2019, besloot ik dan ook Shasta vanuit het asiel Vlaardingen met me mee te nemen naar Amsterdam (zie foto) en het samen te gaan proberen.
Proberen? Vanaf de eerste dag was er geen enkele twijfel: het klikte! En vanaf die eerste dag heeft zich geen één moment voorgedaan dat Shasta enig onwenselijk gedrag vertoonde. Geen seconde! Ik ben nog iedere dag dolblij met Shasta – en Shasta met mij. Hij verliest me geen moment uit het oog. En als ik ’s avonds naar bed ga en hij kruipt in zijn hondenbed naast het mijne, dan ligt hij de volgende ochtend naast me in mijn bed!
Shasta is nu 10,5 jaar, ik ben 81, maar nog vief, fit en gezond, dus ons ‘huwelijk’ gaat niet meer stuk. Veel dank voor jullie zegenrijk werk en jullie inspanning om Shasta op zijn oudere dag na lang wachten toch nog een kans op een herplaatsing te geven! Zo kunnen ik en Shasta samen van een heerlijk pensioengerechtigd leventje genieten (hij is in 1 jaar wel 5 kg aangekomen – maar dat zijn gelukskilo’s).
