Succesverhaal van Jill
Dutch Cell Dogs, honden, buiten

Succesverhaal van Jill

Jill krijgt Gouden mand bij Dutch Cell Dogs instructeur

Het was zover! We gingen honden uitzoeken voor het trainingsprogramma in de jeugdinstelling de Hunnerberg in Nijmegen. Deze keer mochten we samenwerken met Dierenopvangcentrum Tiel. We waren meteen onder de indruk van de verzorging en huisvesting van de honden. De honden die in aanmerking kwamen voor het Dutch Cell Dogs programma moesten even wennen aan ons en het omdoen van het tuigje, maar uiteindelijk was al die aandacht toch wel leuk. Ze waren stuk voor stuk gekoppeld aan een trainer(gedetineerde) en klaar voor de start! 


Jill viel ons op, omdat we niet meteen verwachtte dat deze husky de eerste paar lessen al zo enthousiast wilde leren. Ze kende geen oefeningen, was een zeer kieskeurige eter en had het concentratievermogen van een banaan. Maar toch ook uitzonderlijk vriendelijk en lief, ook in stress situaties, ze stelde zich dapper op. Als ze het even niet meer wist ging ze (met haar rug naar hem toe) boven op de voeten van haar trainer zitten en keek dan vertederend omhoog. Ik herkende zoveel kleine trekjes in haar lichaamstaal en haar zelfstandigheid. Ze deed me, in haar doen en laten, denken aan mijn hond Meggie. Meggie is alleen mishandeld en durft niet zo positief, vrij en open te zijn als Jill. Dus tja.. vanaf toen begon het een beetje, ik werd verliefd op Jill, haar persoonlijkheid en haar eigenaardigheden. Jill is zwervend gevonden samen met haar (waarschijnlijke) dochter Joy, ze waren toen erg ziek en heel mager. De mensen van asiel Tiel hebben veel zorg en werk aan ze gehad, want werkelijk alles zat in die tijd onder de poep. 
Jill durfde zich bijna niet te ontlasten/plassen in het bij zijn van mensen, trok ontzettend aan de lijn, wilde de eerste paar keer absoluut niet in de bus en was heel snel afgeleid. We zijn aan de slag gegaan en werkte voor iedere hond in het programma aan zijn/haar persoonlijke doelen. Ze gingen allemaal goed vooruit. 


Er was al snel serieuze interesse in Jill en Joy. De onzindelijkheid van Jill zou een groot struikelblok worden i.v.m. plaatsing en daarom heb ik haar toentertijd een aantal dagen in huis gehad om te testen hoe het was gesteld met de onzindelijkheid in huiselijke omgeving. Als het echt niet anders kon deed ze haar behoefte wel een keer buiten, maar ze liet duidelijk zien dat ze dit heel spannend vond. In huis moest ik erg om haar lachen, het leek erop dat ze nog niet veel ervaring had met in huis leven. Zodra ze zich onrustig voelde pakte ze (zonder enige aarzeling) iets dat in de buurt was in haar bek. Alles was nieuw en alle deuren in huis waren ook maar iets raars. Maar ze sliep ook veel die dagen, was relaxed met mijn andere twee honden en genoot van de lange wandelingen. Ze trok naar mijn vriend toe (die een zwak heeft voor husky-achtige honden) en kroop ’s avonds gezellig tegen ons aan op de bank. Maar nee, geen sprake voor ons van een derde hond; ze was tenslotte al bijna gereserveerd. En dus daar gingen ze. Toen de Dutch Cell Dogs trainingen voorbij waren mocht Jill samen met Joy naar haar nieuwe thuis. Door privé omstandigheden van de nieuwe eigenaar kwamen ze na een maand terug in het asiel.

Roza belde me met de vraag of ik interesse had in Jill. Mijn vriend en ik hadden hetzelfde gevoel (JA!), maar zo verstandig als we zijn (ahum) hebben we er flink over nagedacht. Want hoe gingen we dat verantwoord doen?! Een onzindelijke, actieve, zelfstandige husky erbij die zeer voorlopig nog niet alleen gelaten kan worden. Toen we onszelf overtuigd hadden zijn we in Tiel met haar gaan wandelen en de volgende dag hebben we haar mee naar huis genomen. Dit voelde helemaal goed, het klopte. 
Dat vond Youp (onze 1 jaar oude kruising mechelaar/springer) ook, het was liefde op het eerste gezicht. Meggie was iets minder blij en keek de kat liever nog even uit de boom.Wat was Jill moe. Ze heeft de eerste week genoten van de eerste wandelingen in de natuur (en wij ook), maar verder vooral geslapen. Ze was behoorlijk in gewicht aangekomen en at liever geen brokken meer. Ze was nog niet zindelijk in huis dus dat was ons eerste grote project.


Een nieuw gezin, een nieuwe wereld buiten dus van alles (lees: muizen, katten, konijnen, schapen) te ontdekken. Buiten moesten we dus hard verder met de oefeningen die ze in de Hunnerberg had geleerd. Vooral de “hier” oefening pakte ze snel weer op en jeetje wat deed ze het goed. Jill was in haar sociale gedrag iets veranderd; het eerste contact met Meggie verliep anders dan de vorige keer. Er moest een hoop besproken worden tussen de dames. Aandacht van ons (in huis) was voor beide heel belangrijk en dat wilde ze liever niet delen. We pasten de plannen aan en door middel van gezamenlijke aandachts-oefeningen en vele heerlijke wandelingen met veel vrijheid aan de lange lijn, begonnen de dames naar elkaar toe te trekken. 


We zijn nu ruim een maand verder. We kunnen wel zeggen dat we het project “zindelijkheid” kunnen afvinken. Check! Ze houdt het keurig op, slaapt ‘s nachts los in de woonkamer met de andere twee en we zijn ontzettend blij met haar. Het vertrouwen tussen Jill en de andere honden is gegroeid. Ze heeft langzaamaan geleerd hoe ze Meggie haar lichaamstaal moet lezen en discussie kan voorkomen. In huis heeft ze haar draai wel gevonden; om door een deur te komen moet je eerst even zitten en wachten, luieren is top, de bench is best oke en visite is toch wel heel gezellig. Mijn houten salontafel ziet Jill als haar persoonlijk bot, de bedoelde kauwbotten beginnen gelukkig ook steeds interessanter te worden. Buiten loopt ze in losloopgebieden al stukjes los en gedraagt zich verder vooral heel blij aan de lange lijn. Ze is ook al mee geweest op vakantie op de boerderij, wat een feest voor haar. We hebben ook kennis gemaakt met haar jachtinstinct; vanaf enkele honderden meters kon ze de schapen al ruiken. Iedere dag zijn we bezig met trainen, want met alle afleidingen in onze maatschappij moet Jill nog wel een hoop leren. Meer zelfstandigheid in huis en alleen kunnen zijn: dat is nu ons volgende project met Jill. Dat is soms hard werken, maar vooral genieten met dit trio! Zelfs met allerlei verleidingen op het strand kwam ze vanaf een grote afstand weer bij ons terug. De auto is overigens al vanaf het begin een feestje: blij en zelfverzekerd zit ze uit het raam te kijken welk avontuur er nu weer aan zit te komen. Samen met Youp slaapt Jill vaak samen op het kussen en als ze ergens onzeker over is, zoekt ze hem ook op. Het lijkt wel een getrouwd stel.


Al met al: Wij worden gelukkig van Jill. Ze is niet meer weg te denken uit ons hondengezin en we kijken uit naar alle avonturen die nog gaan komen. We hebben net een speciaal trektuig gekocht om haar als “sledehond” aan het werk te zetten. Vanaf morgen gaat Jill beginnen met training om voor de fiets te mogen rennen/ trekken.

Geef asielhonden een tweede kans.

Geef asielhonden een tweede kans