Succesverhaal Pablo
Hallo allemaal,
Ik ben Pablo, chiuaua in hart en nieren en ik ben een jaar en vijf maanden. In maart ben ik door de politie uit een leegstaand pand gehaald. Daar zat ik opgesloten in een bench, zonder eten en drinken en in mijn eigen viezigheid. Dus kwam ik in het asiel in Amsterdam terecht. En ook al was iedereen daar heel aardig tegen me, ik vond het er vreselijk. Ik blafte daar aan één stuk door en was niet aardig tegen andere honden. Ze noemden me een kleine draak. Niemand wilde mij hebben en ook het pleeggezin waarin ik terecht kwam bracht me terug omdat ze gek van mij werden. Toen hebben de dames van het asiel mij ingeschreven voor het Dutch Cell Dog programma.
Ik ging met andere honden naar de gevangenis in Lelystad. Mijn trainer vond mij heel erg lief, maar hij was ook een beetje gefrustreerd omdat ik in het begin alles zo spannend vond. Maar later was hij heel trots op me en liepen we zonder te blaffen tussen de andere honden door. Marlies van Stichting Dutch Cell Dogs nam mij mee naar huis, zodat er een baasje voor mij gezocht kon worden zonder dat ik terug naar het asiel hoefde. En toen zocht ik min of meer zelf mijn nieuwe baas uit. Marlies liet mij toevallig aan Joke en een vriendin zien. Ik vond haar meteen leuk en ik heb heel erg mijn best gedaan om in de smaak te vallen. Joke houdt namelijk van rottweilers en dat ben ik dus niet.
Maar het is me gelukt en ze nam me mee naar huis, waar ik kennis maakte mijn nieuwe grote zus Lexie, een flatcoated retriever op leeftijd. Mijn nieuwe baasje oefent heel veel met mij en zegt dat ik het heel goed doe. Ze knuffelt me veel en ik krijg lekkere botjes en speel met Lexie. Ik doe heel erg mijn best om me goed te gedragen, alleen andere honden vind ik nog erg spannend. Maar daar wordt aan gewerkt en ik weet zeker dat in de toekomst ook wel goed komt. Joke zegt dat ik nooit meer ergens anders naartoe hoef, dat ik voor altijd bij haar blijf en dat ze heel erg blij met mij is (ondanks dat ik geen rottweiler ben).
Dag allemaal, groetjes van Pablo