Lieve dierenvriend(inn)en,
Het is vandaag 23 december en dat is de dag waarop Shasta 10 jaar is geworden. Hij is op een paar dagen na nu 5 maanden bij me (maar dat lijkt al heel veel langer) en ik kan niet anders zeggen dan dat het een perfecte match is. Geen enkel moment heeft hij ook maar iets van ongewenst gedrag vertoond – integendeel: alleen maar gewenst gedrag.
Shasta is een enorme knuffelkont die zich niet helemaal happy voelt als hij mij niet ziet en het daarom moeilijk vindt om even alleen gelaten te worden, zelfs in lichte paniek raakt als hij mij bij het (onaangelijnd) uitlaten denkt kwijt te zijn. Maar hij reageert meteen als hij mijn stem hoort en komt dan kwispelend en rennend naar me toe. Hij is volkomen gehoorzaam, stopt onmiddellijk als hij iets doet wat ik niet wil en ik hem met een strenge stem toeroep ‘Shasta, nee!’ Daarop complimenteer ik hem altijd meteen met ‘Shasta, goed zo!’.
Ik denk dat de trainer van Dutch Cell Dogs die met Shasta aan het werk is geweest een enorme prestatie heeft geleverd door Shasta weer vertrouwen in de mens te durven laten hebben. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat Shasta ooit ‘ongewenst (bijt)gedrag’ heeft getoond jegens mensen die niet het beste met hem voor hadden en hij van zich af heeft moeten bijten. Wat moet de hond zich toen eenzaam hebben gevoeld. Daarom zou ik het op prijs stellen als jullie die trainer dit bericht kunnen doen toekomen en hem mijn dank – mede namens Shasta- willen overbrengen: petje af!
Jullie hebben veel tijd en aandacht aan Shasta gegeven om voor hem toch nog een gouden mand te vinden. En terecht, want Shasta blijkt een enorm aanhankelijke hond, die volkomen betrouwbaar is met kinderen en ook met andere honden, maar dat laatste heb ik bereikt door hem chemisch te laten castreren. Dat vond ik nodig omdat hij tegenover grotere honden nogal eens machogedrag vertoonde met de rug haren overeind – wat enkele malen tot vechten kwam. Dat is nu geheel achter de rug. Shasta loopt probleemloos naar iedere hond, waardoor ik ook veel meer ontspannen met hem kan lopen en niet voortdurend op mijn hoede hoef te zijn. En dat telt vooral omdat ik hem overal (behalve in de stad) onaangelijnd wil laten lopen. Hij moet ook met zijn vrijheid en zonder commando’s leren omgaan.
Er is toch 1 klein minpuntje … Op de foto onder (van vorige week) valt niet op dat Shasta in de 5 maanden bij mij 4 kilo is aangekomen. Hij is werkelijk hysterisch als hij eten ruikt. Ik liep even naar de keuken om mosterd te halen voor op mijn halve rookworst op de zuurkool, maar toen ik weer terug in de kamer kwam had ik alleen nog een bordje met zuurkool. Hetzelfde gebeurde met een omelet van twee eieren: even naar de keuken voor het zout en bij terugkeer alleen een leeg bord. Maar die gewichtstoename is ook niet gek in een huis waar veel gebakken en gekookt wordt, waar dikke erwtensoep staat te pruttelen, en waar ik nu de schaal met oliebollen hoog in de huiskamer moet plaatsen. (Shasta slikt in drie kauwbewegingen een hele oliebol weg …) Alles, maar dan ook alles wat te eten is (behalve een verse ui) is onveilig voor hem.
Kortom: Shasta heeft honden statistisch nog 4-5 jaar te gaan. Maar alleen met mij. Tot zijn laatste ademtocht.
Want ik ben dolblij met hem.
En ik weet zeker: hij met mij.
Bedankt voor alles wat jullie voor Shasta gedaan hebben!
