Deze column wil ik graag gebruiken om jullie mee te nemen achter de schermen van Stichting Dutch Cell Dogs.
In de ruim 12 jaar dat wij nu trainen zijn er heel veel onvergetelijke momenten geweest met de asielhonden, maar ook met de deelnemers en medewerkers binnen de instellingen.
In de serie over al die lieve, grappige, mooie hoopvolle honden zijn er ook verhalen over onverwachte vriendschappen.
Intake gesprekken
Voordat wij honden gaan selecteren voor de trainingen hebben wij altijd eerst een intake gesprek met de 6 toekomstige deelnemers in de gevangenis, zo ook in de P.I. Zuthpen.
Tijdens zo’n gesprek vertellen wij over de doelstellingen van het programma, de regels binnen de instelling en de manier waarop wij trainen. Truffel mijn eigen hond is dan ook aanwezig om oefeningen met de clicker te laten zien, maar nog belangrijker voor ons, om te bekijken hoe iedere deelnemer op haar reageert. Negeren ze haar, aaien ze haar, vragen ze continue aandacht ? allemaal indicaties waarmee wij kunnen werken om de juiste hond bij de juiste deelnemer te plaatsen.
Truffel is een hele vrolijke sociale hond, maar deze keer hoorde ik haar zacht grommen bij David een man die haar probeerde vast te houden, voor ons wel een alarmbelletje. Een gesloten man, borrelend van binnen en behoorlijk opvliegend, vooral toen hij vertelde dat hij ABSOLUUT ! geen herder wilde trainen want dat hij een hekel aan dit soort honden had, met name politiehonden !.
In ons programma verdient iedereen een tweede kans, maar de vraag is wel wat voor een asielhond plaatst je tegenover zo’n man borrelend vol emoties, die toch heel graag een asielhond wil helpen ? Uiteraard houden wij altijd wel een beetje rekening met de “wensen” van de toekomstige trainers en sommige jongens hebben gewoon moeite met bepaalde rassen, bv. een Chihuahua puur omdat dat nu eenmaal geen stoere hond zou zijn. Niets is minder waar en ook dat is een leermoment binnen ons programma, juist om met honden te werken waar je op het eerste gezicht niets mee hebt maar die eigenlijk geweldig leuk blijken te zijn, of veel minder eng dan je denkt.
Asiel Kuipershoek in Klarenbeek hielp ons ook deze keer aan 6 asielhonden die met onze training net die extra hulp zouden krijgen om vol vertrouwen een nieuwe toekomst tegemoet te zien, en tussen deze kanjers zat ook Dorus.
Dorus, 9 jaar oud, voormalig politiehond, eigenaar overleden en nu al enige tijd in het asiel, door zijn leeftijd voor veel mensen niet aantrekkelijk om te adopteren en langzaam maar zeker steeds depressiever aan het worden, ondanks alle goede zorgen en knuffels van de asielmedewerkers.
Dorus was een hele stabiele, vriendelijke reus, die het nodige van de wereld had gezien en zich niet zo snel liet overbluffen, de ideale match voor een instabiele man als David, maar hoe zou hij reageren ? Nou …… daar kwamen we snel achter.
Bij elke hond die de eerste les uit de auto kwam was er een positieve, vaak vrolijke reactie en diegene die de hond kreeg was wel nerveus maar ook oprecht blij, tot Dorus als laatste uit de auto sprong. Iedereen was stil en keek naar David die keek of hij water zag branden. “Geen herder ! ik heb nog zo gezegd geen herder !! ik wil deze niet, zet hem maar weer in de auto”. Terwijl hij bijna stond te stampvoeten ging Dorus heel rustig voor hem zitten en keek hem met een schuine kop doordringend aan. Ik moet zeggen ik stond innerlijk te juichen, Dorus was geweldig, nu alleen David nog overtuigen. De deal was simpel, je gaat de eerste les met Dorus trainen en als het absoluut niet gaat, kunnen we kijken of er een ander hond beter geschikt is. Schoorvoetend kwam er een akkoord en ik gaf nog net geen knipoog aan Dorus.
En eindigt dit verhaal als en sprookje ?
Eigenlijk wel, aan het eind van de les bracht een heel ander David Dorus naar zijn bench, gaf hem een knuffel en wist even niets meer te zeggen. 16 lessen lang hebben ze samengewerkt en het was geweldig om te zien hoeveel plezier en vertrouwen in elkaar ze allebei hadden. Het afscheid was vol emotie, maar gelukkig kreeg Dorus een geweldig thuis en was dit sprookje ook nog niet uit.
Bij een training was Ineke van Lier aanwezig, een journaliste die zo geraakt werd door dit bijzondere duo dat zij een boek heeft geschreven over hun; Mijn Held. Een sprookje over feeën en helden.
