Een tijd geleden communiceerden we naar enkele vaste groepsbegeleiders dat we op zoek waren naar verhalen, ervaringen en hún kijk op het Dutch Cell Dogs programma.
We vinden het fantastisch dat we hierop enkele enthousiaste reacties kregen en deze ook mogen delen. Want het werpt alweer een ándere blik op datgene wat we doen en het maakt nog maar eens duidelijk dat iedereen, elke partij, onmisbaar is in de missie die we uitdragen: sámen op weg naar een betere toekomst!
In deze nieuwsbrief schrijft Danny zijn ervaring neer. Bedankt hiervoor, Danny!
“In 2015 werd mij gevraagd om het DCD-project te begeleiden binnen de muren van ZuyderBos.
Dit project draaide toen al een paar jaar met succes en werd met veel enthousiasme begeleid door mijn voorgangers. Ik heb toen een training bijgewoond om kennis te maken met het project en met oprichtster Marlies de Bats. Er was ook gelijk een klik met de instructeurs; wat me opviel was hoe gepassioneerd de zij bezig waren met honden en de deelnemers van het project.
Zo zag ik dat dit project iets unieks en moois was.
Het leek alsof dat wat er op de luchtplaats gebeurde, niet plaats vond binnen een gevangenis maar ergens buiten de muren. De manier waarop er getraind en begeleid werd, ging zo leuk en enthousiast dat ik er zelf vrolijk van werd.
Dit enthousiasme en plezier zie ik bij elke groep en deelnemer weer terug.
Het is zo bijzonder om te zien hoe sommige gedetineerden gedurende de training positief kunnen veranderen en/of loskomen van hun dagelijkse miserie. Hoe schrijnend, angstig en onzeker sommige honden zijn bij de eerste training, zo vrolijk en opgebloeid zijn ze vaak aan het einde van het project er uitzien.
De gedetineerden die meedoen aan het DCD kunnen zich hiervoor vrijwillig opgeven via hun mentor of rechtstreeks bij mij. Wat ik belangrijk vind, is dat de deelnemers op de eerste plaats gemotiveerd zijn en dat je afspraken met ze kan maken. Sommige beseffen niet dat het keihard werken en trainen is om een verwaarloosde, angstige en beschadigde hond iets te leren of weer het vertrouwen in de mens terug te geven. Wanneer dit duidelijk gemaakt is en de deelnemers nog steeds graag aan de slag willen, dan maken de mannen zich op voor de eerste training.
Net als de deelnemers kijk ik altijd uit naar zo’n eerste training.
De mannen hebben geen idee wat voor soort hond ze krijgen; is het een afgedankt Bulletje of een ADHD Stafford…? Na een korte inleiding en wat cruciale achtergrondinformatie van de instructrices is het moment dan aangebroken: de deuren van de bus gaan open en de honden worden 1 voor 1 aan hun trainers gekoppeld.
De diversiteit onder de honden is enorm. Van groot tot klein, lomp, über intens tot (zogenaamd) bescheiden en angstig. In elke groep zitten keer op keer weer honden bij waarvan ik ze zo mee naar huis zou willen nemen.
De reactie en vaardigheden van de trainers verschilt ook enorm. Bij sommigen is gelijk de wanhoop in de ogen af te lezen wanneer ze door de honden de luchtplaats overgetrokken worden. Anderen hoopten juist op iets meer enthousiasme van hun angstige en mogelijk mishandelde hond. Gaandeweg het project leren zowel de trainers als de honden hoe ze het beste met elkaar kunnen omgaan en maakt eerdere wanhoop al snel plaats voor een brede glimlach.
Na 16 lessen hard, consequent en actief trainen in regen, wind en hitte komen dan toch de laatste 2 trainingen in zicht…
De één na laatste training is een demo-les. Tijdens deze les krijgen de deelnemers officieel een certificaat uitgereikt van een directielid. Daarnaast krijgen ze ook een supermooie foto van de hond waarmee ze ondertussen een hechte band mee hebben opgebouwd. Bij deze demo-dag kunnen de deelnemers aan diverse toeschouwers uit de in richting laten zien wat voor stappen de honden én zijzelf hebben gemaakt.
De laatste training is net als de eerste training erg bijzonder. Deze training staat in het teken van afscheid nemen en zoals eenieder weet, valt afscheid nemen vaak zwaar…
Er heerst bij de meeste deelnemers een dubbel gevoel. Aan de ene kant zijn ze uiteraard erg blij dat de hond door hun toedoen een fijne plek gaat krijgen buiten het asiel. Maar daarnaast zijn de mannen zich na 16 intensieve lessen toch erg gaan hechten aan hun harige maatje…
Zowel trainer als hond zijn beiden naar elkaar toe gegroeid en dit maakt de laatste les in sommige gevallen een tranentrekker, maar wel één met een goed einde…”
Danny
