Instructeur Hanneke aan het woord:
Dat ons werk als Dutch Cell Dogs bijzonder is, weet ik inmiddels wel. Maar soms wordt het gewoon nog even een beetje meer dan dat.
Half mei werd er een hoogzwangere Kangal binnengebracht. Ze was ‘gevonden’ en daarom bij het asiel afgegeven. Een dag later had ze een nest van 12 pups. Helaas was er een niet helemaal gezond en zo waren er 11 pups die mama Bibi moest grootbrengen.
Bibi was een schat van een hond en een lieve moeder, maar iedereen begrijpt dat 11 pups ongelofelijk intensief en zwaar is. En zo ook voor Bibi. Veel van de pups werden al wat bijgevoerd, maar Bibi kon het niet bijbenen. En na een week of 6 begon ze er genoeg van te krijgen en wilde eigenlijk liever niet meer bij de pups zijn. Aangezien ze allemaal al redelijk goed zelf leken te eten, werd Bibi er steeds meer af gehouden. Sommige van de grote pups konden dat prima handelen en werden groter en sterker. Maar een paar bleven achter en hadden het zwaar.
Bij Dutch Cell Dogs trainen we niet alleen volwassen asielhonden, we hebben ook een 2-weken durend puppyprogramma waarin we pups die in het asiel zitten meenemen naar een instelling en daar een stukje socialisatie aanbieden. Ze maken kennis met verschillende mensen, we bouwen een leuke puppy-hindernisbaan voor ze en als het zo uitkomt dat er verschillende nestjes tegelijk zijn, kunnen ze ook socialiseren met andere pups. Heerlijk om te doen.
Op vrijdag 6 augustus hadden Marlies en ik alle 11 Kangalpups en nog 4 stafford pupjes bij ons en viel het ons op dat er een aantal Kangalpups wel wat achterbleven. Dus na overleg in het asiel ‘s middags, zijn er een paar pups in de pleegzorg gegaan. Marlies nam er 2 mee die wat dun waren en ik heb het kleinste en meest kwetsbare reutje mee naar huis genomen om hem wat een-op-een aandacht, eten en TLC te geven. En wat had hij dat hard nodig…..
Hij was uitgedroogd, veel te dun en wilde eigenlijk niet goed eten omdat hij of misselijk werd of diarree kreeg. Dus zo begon ons avontuur. Want hoe gingen we hem weer op krachten krijgen? Hoe gingen we ervoor zorgen dat hij sterk genoeg werd om naar een nieuw huisje te kunnen?
We hebben alles op alles gezet en met medicijnen tegen diarree en misselijkheid, 6x per dag dwangvoeding, extra vocht toedienen, vitamineboosts en heel veel liefde hebben we hem er doorheen weten te trekken. Hij poepte en plaste ons huis onder, hield ons ‘s nachts wakker en was een ongelofelijke handenbinder, want we konden helemaal nergens heen, maar het maakte allemaal niet uit. Want heel langzaam begon Basje sterker te worden, zelf honger te krijgen en steeds een paar pasjes verder te lopen. Ons kleine hoopje begon sterker te worden en kreeg praatjes, honger en zin om zelf te eten en om te spelen. Wat zijn we trots en blij dat we dit mannetje deze kans hebben kunnen geven.
Inmiddels weegt Bas een gezonde 9 kg. Hij is nog steeds kleiner dan zijn broers en zussen en hij is zeker niet dik, maar hij groeit nu gestaag en hij is een blije, vrolijke, vriendelijke pup. Gewoon zoals het hoort. Binnenkort gaat Basje naar zijn forever-home. Een heerlijk huis met een andere hond en een hele grote lap grond. Een wereldplek waar hij gewoon lekker zichzelf mag zijn!
