Deze column wil ik graag gebruiken om jullie mee te nemen achter de schermen van Stichting Dutch Cell Dogs.
In de ruim 12 jaar dat wij nu trainen zijn er heel veel onvergetelijke momenten geweest met de asielhonden, maar ook met de deelnemers en medewerkers binnen de instellingen. Het Dutch Cell Dogs programma is ontstaan uit passie, doorzettingsvermogen en een vaste overtuiging dat dit programma een nieuwe, tweede kans zou bieden aan mens en dier met hoop op een betere toekomst.
Zonder de juiste-, bevlogen mensen binnen de instellingen zou het niet gelukt zijn en de start van de pilot in de Penitentiaire Instelling Vught was dan ook een moment om nooit meer te vergeten.
Ging alles dan zo makkelijk?
Nee hoor! maandenlang proberen afspraken te maken, gesprekken voeren, proberen mensen te overtuigen, proberen een concept uit te leggen waar niemand nog ooit van gehoord had; “honden in de gevangenis ?” Maar uiteindelijk stonden we daar, Betty en ik, met onze eigen busjes met ieder 3 honden erin, keurig in nieuwe stevige benches, mooie wollen dekentjes, tuigen en riemen en van ons laatste eigen geld, ieder een goede waterdichte trainingsjas. Het zag er super professioneel uit en wij waren apetrots.
Dat gevoel duurde precies 4 lessen, les 5 begon met schitterend weer en onze professionele jassen hingen keurig aan een haakje in de bus. De eerste drie honden kwamen super vrolijk uit het busje van Betty en toen was mijn vrolijke drietal aan de beurt.
Terwijl alle deelnemers om de busjes heen stonden en de directeur van de instelling even kwam kijken, deed ik al vrolijk pratend de zijdeur open om de eerste hond eruit te halen. In de eerste bench zat een jonge hond die met veel enthousiasme uit de auto sprong met achter zich aan slepend wat lange zwarte stroken stof, de tweede hond kwam er net zo vrolijk uit met iets in zijn bek dat op een capuchon leek. Bij de derde hond was het duidelijk dat op een of andere manier ze mijn nieuwe jack te pakken hadden gekregen en dat door de bench heen volledig aan lange stroken hadden getrokken alsof er een papierversnipperaar bezig was geweest.
Na zoveel zorgen hoe wij alles financieel rond moesten krijgen kon ik alleen maar heel erg huilen met mijn hoofd nog in de bench. Het moet een heel raar gezicht zijn geweest voor iedereen, ik die niet uit de bus kwam en Betty die er naast stond en alleen maar kon zeggen dat alles wel goed zou komen. De laatste hond begon mijn gezicht te likken terwijl hij nog een stukje stof tussen zijn tanden had en de training begon alsof er niets gebeurd was.
De honden hebben er gelukkig niets aan overgehouden, maar ik heb eigenlijk nooit meer zo’n fijne jas gehad als die allereerste.
