Succesverhaal Blub

Wij zijn erg blij met Blub. Al hebben wij haar hernoemd naar Ukkie. 
We vonden de naam Blub niet bij haar passen en zijn gaan brainstormen naar een andere naam. Al snel kwam mijn echtgenoot met de naam Ukkie aanzetten.  
Het is zeer komisch om mensen te zien als wij “Ukkie” roepen en ze dan zien wat voor grote hond ze is. 
 
Waarom wij voor Blub/Ukkie gekozen hebben: 
We liepen al een tijdje na te denken dat we een hond wilden. We zijn allebei opgegroeid met honden, maar hadden de stap niet gezet omdat elke dag naar kantoor moesten. Nu na de corona is dat niet meer het geval en zijn we op zoek gegaan. Het was voor ons allebei een logische keuze om een asielhond te kiezen, daar zijn wij mee opgegroeid. 
We hadden op de website een aantal honden uitgekozen en Blub stond ook op ons lijstje. 
Na overleg met het DOA hebben we met Blub gewandeld. We waren eigenlijk na de eerste keer wandelen verkocht. Ze was terughoudend, maar ook lief. We zagen dat ze met de verzorgsters enorm knuffelden en wisten dat ze dit met een hoop liefde ook bij ons zou doen. Na nog één keer wandelen hebben we de knoop doorgehakt en voor Blub gekozen. Vanaf toen hebben we haar ook Ukkie genoemd. 
 
Wie zijn wij: 
Wij zijn een stel van eind 50 zonder kinderen en gaan haar alle liefde geven die ze in haar eerdere leven gemist heeft. Wij wonen in een eengezinswoning met twee etages. 
We hebben een tuin waar ze in kan rondlopen en liggen. Als we koffie halen wil mevrouw altijd geknuffeld worden. Dat doen wij natuurlijk graag. 
 
Over Ukkie: 
We hebben Ukkie 15 augustus uit het DOA mee naar huis genomen. 
De medewerksters van het DOA moesten haar achter in de auto tillen, want ze durfde/wilde er voor geen goud in. 
We hadden de achterbank plat gelegd zodat ze de ruimte zou hebben. 
Maar eenmaal in de auto bleef ze rustig liggen en ging naar buiten liggen kijken. 
We hebben haar maandagmiddag in de auto getild om een boswandeling te maken. 
Dit vond ze heerlijk. Natuurlijk moesten we haar er ook weer intillen toen we naar huis gingen. 
Dinsdagmiddag hebben we haar weer in de auto getild voor een boswandeling. 
Na de wandeling keek ze ons aan van “ik laat me niet weer in de auto tillen”. 
Ze sprong zo de achterkant van de auto in, en vanaf woensdag stapte ze ook op de, weer overeind staande, achtbank in.
 
Ze heeft ons slechts één keer getest, en dat valt mee. 
Maandagavond hoorden wij een raar geluid uit de huiskamer komen. Daar lag ze prinsheerlijk op een kussentje te kauwen. We konden aan haar zien dat ze ons testte. We hebben haar, natuurlijk, direct op haar kop gegeven en naar haar mand gestuurd. Hier ging ze met behoorlijke tegenzin inliggen. 
 
We hebben haar al geleerd dat ze niet in de, open, keuken mag komen. Nu ligt ze op het randje van de keuken ons aan te kijken met een blik van vergeten jullie mij niet? 
 
Ze durft/wil nog niet de trap op naar de eerste etage, maar misschien komt dat wel. Wil ze dit niet, dan hoeft het niet, maar ze zou ons zomaar ineens kunnen verrassen.  
 
Spelen: 
Ze wil met iedere hond spelen die ze tegenkomt, en dat vind ik een goed teken. Ook zou ze het liefst met elk kind knuffelen dat langskomt, maar sommige kinderen zijn toch een beetje bang van een grote hond. We houden haar dan kort, laten we het kind zien dat ze niet eng is, en alleen maar geaaid wil worden. Meestal lukt het dan om een kind te overtuigen dat grote honden helemaal niet eng zijn. (de ouders zijn vaak terughoudender dan de kinderen) 
 
Ze begint ook een beetje los te komen om met ons te spelen. Het leukste spelletje is nog steeds “Tuigje aandoen” voor we gaan wandelen. Ik heb haar dit weekend voor het eerst echt een heel klein beetje kunnen laten zien wat “spelen met mensen” is, en dat begint ze steeds leuker te vinden. 
We zijn afgelopen zondag naar het strand geweest. Het strand, en alle honden, vond ze fantastisch. Ik ben een stukje de zee ingelopen, en ze kwam één keer achter me aan, maar daarna hoefde het niet meer. We gaan het binnenkort nog een keertje doen als het wat rustiger is, misschien wil ze dan wel de zee in. 
 
Zoals het een echte hond betaamt ligt ze het liefst languit in de kamer of in haar mand. 
Maar zo snel als ze hoort dat er iemand in de keuken is, komt ze aanlopen. Ze wil bijna alles doen voor eten en is een flinke schrokker. Dit hebben we al een beetje kunnen voorkomen door haar een anti-schrokbak te geven. Dit helpt, maar ze is nog steeds heel gefocust op eten. 
 
Ze loopt nog niet los, maar we hebben een lijn van 8 meter voor haar gekocht. 
Vanaf 10 september gaan we met haar naar hondentraining. 
 
Wij zouden het fijn vinden om te horen hoe ze was tijdens de training bij jullie. 
We willen graag weten of er dingen zijn waarvan de trainer zegt dat ze dit absoluut wel, of niet, leuk vindt om te doen. 
 
Als ik hoor van de medewerksters van het DOA hoe ze bij hun binnenkwam en als ik zie hoe ze nu is, is dat een wereld van verschil. 
Ik denk dat dit mede te danken is aan de trainer bij Dutch Cell Dogs, en ik wil hem hiervoor hartelijk danken. We zijn erg benieuwd naar het dagboek dat hij bijgehouden heeft.